Wiosna z Panem Kuleczką

Historyjki

Już marzec, wiosna coraz bliżej, choć pogoda, jak to w marcu, kapryśna, zmienna i czasem zaskakująco zimowa. Tak było właśnie niedawno – po pierwszych optymistycznych dniach sugerujących, ze zima odeszła na dobre, ponownie spadł niespodziewanie śnieg i wrócił mrozik. Brrrrr!

Mój Kubuś był niepocieszony, bo czeka już bardzo na wiosnę, która kojarzy mu się z poszukiwaniem pierwszych kwiatuszków wyrastających z ziemi, pączków zielonych na drzewach no i przede wszystkim z jazdą na rowerku, który już został wypucowany ślicznie po zimowym odpoczynku. Zacierał więc rączki myśląc o wiośnie a tu paskudny śnieg przywitał nas pewnego dnia po wyjściu z domu do przedszkola.

Znaleźliśmy pocieszenie w książeczce o Panu Kuleczce, a jakże. Mądry Kuleczka zawsze ma jakąś radę i dla swoich przyjaciół książkowych i dla czytelników. Jak na zawołanie znaleźliśmy wśród opowiadań „Wiosnę”, która rozpoczęła się właśnie tak:

Wiosna, wiosna, wiosna ach, to ty – podśpiewywał Pan Kuleczka, krojąc cebulkę na drobne prawie przezroczyste kawałeczki.

E, tam, wiosna – zajęczała kaczka Katastrofa. – Szaro, ponuro, aż płakać się chce.

Pan Kuleczka spojrzał na nią znad deski:
Płakać? To na pewno od cebuli – powiedział. – Zaraz ją wrzucę na patelnię i wszystko będzie dobrze.
Nie będzie – powiedziała Katastrofa. – Będzie niedobrze.
Nie! – poparła ją niespodziewanie mucha Bzyk-Bzyk, która trzymała się z daleka od cebuli. Właściwie nie wiadomo dlaczego, bo czy widział ktoś kiedyś zapłakaną muchę?Katastrofa ma rację – odezwał się jeszcze bardziej niespodziewanie pies Pypeć. – Wiosny w ogóle nie widać.

Wystarczy spojrzeć za okno – mówiła dalej Katastrofa. – Nic, tylko chmury i chmury. I nawet nie na wszystkich drzewach są liście. A kwiatów to w ogóle nie ma.

Sprawa więc nie wyglądała najlepiej, ale mądry Kuleczka wpadł na świetny pomysł. Rozwiązanie problemu miało znaleźć się w pewnym pudle. Jaka byłą reakcja towarzyszy Pana Kuleczki, którzy bardzo już tęsknili za wiosną?

Rety! – powiedziała Katastrofa z zachwytem.

Ojej! – powiedział Pypeć.

Bzyk-bzyk – zabzyczała Bzyk-Bzyk.

I potem było już tylko radośnie, kolorowo i wiosennie, mimo że za oknem pogoda straszyła ponurą miną. Co znaleźli w pudle? Oczywiście nie zdradzę, żeby nie psuć czytelnikom zabawy. Na następny dzień kupiliśmy z Kubą dużo kolorowej bibuły i przenieśliśmy kuleczkowy pomysł na nasz grunt. Też było zabawnie!

Pan Kuleczka. Tom 2

Książka

Druga część przygód Pana Kuleczki, kaczki Katastrofy, psa Pypcia, muchy Bzyk-Bzyk ma podtytuł Skrzydła. Kolejny zbiór opowiadań Wojciecha Widłaka nie ustępuje w niczym pierwszemu.

Pan Kuleczka. SkrzydłaMądre to, czasem zaskakujące, ciepłe i wciągające a przy tym pięknie ilustrowane. Znajduje się tam jedno z moich ulubionych opowiadań pt. Tajemnica. Oto jego fragment:

Pies Pypeć był zadumany. Miał pewną tajemnicę, o której nikomu, ale to nikomu nie mógł powiedzieć. Ta tajemnica mogła sporo zmienić. Nie tylko w jego życiu, ale także w życiu Pana Kuleczki, kaczki Katastrofy i muszki Bzyk-Bzyk…

Tajemnica była okrągła, zimna i niewielka. Nazywała się pięć złotych. Pojawiła się dawno temu ? jeszcze jesienią, kiedy byli w sklepie. Pypeć podszedł do pani sprzedawczyni i gdy nikt nie widział, dał jej wszystkie zbierane od dawna monety. Pani przeliczyła je i podała mu dwukolorowe pięć złotych. Bo Pypeć miał plan. Na parapecie w ich mieszkaniu stały skrzynki. Kiedyś coś w nich pewnie rosło. Ale już od dawna była w nich tylko ziemia. Kiedy wrócili do domu, a Pan Kuleczka z Katastrofą rozpakowywali zakupy, Pypeć cicho otworzył okno i wsunął pięć złotych głęboko do skrzynki z ziemią. Od tego czasu często wyglądał przez okno.

Mijały dni. Najpierw opadły liście z drzew, potem spadł śnieg, potem stopniał, ale potem znów spadł i Pypciowi wydawało się, że zima nigdy się nie skończy. Bo Pypeć wiedział, że trzeba czekać na wiosnę. (…)

Najważniejsze ? tego Pypeć był prawie pewien ? że z jego pieniążka wyrośnie dużo nowych, okrągłych i zimnych monet. Kupią za nie w końcu nowy parasol dla Pana Kuleczki, mnóstwo ubranek dla Bzyk-Bzyk i nie wiadomo co jeszcze. Może nawet samochód?

Czytaj dalej Pan Kuleczka. Tom 2 →

O kałuży Pana Kuleczki

Historyjki, ,

W kalendarzu Pana Kuleczki na rok 2013 wśród comiesięcznych kart z sympatycznymi ilustracjami i sensownymi sentencjami, które pięknie je puentują, znajduje się obrazek, na którym Kuleczka stoi pod parasolem w deszczowy dzień. Pod ilustracją napis:

Nawet w kałuży można zobaczyć niebo

Zachwycająca myśl. Taka prosta i oczywista prawda. Kuba też na to zwrócił uwagę. Kiedy dotarł w kalendarzu na tę stronę i przeczytaliśmy podpis, to zaczęła się rozmowa na ten temat. Były praktyczne pytania o to czemu widać niebo w kałuży, ale była też głębsza dyskusja nieco filozoficzna. Bo przecież autorowi chodziło o coś więcej i właśnie to starałam się przekazać Kubie.

Fajnie rozmawia się z maluchem na tematy bardziej abstrakcyjne, tłumacząc ukryte przez autora myśli, tłumacząc, że tak jak w pozornie brzydkiej, ponurej, mokrej kałuży można zobaczyć miły dla oka widok odbijającego się w wodzie nieba i słońca, tak samo w życiu można nawet w szare, nijakie dni poszukać pozytywnych emocji, dojrzeć urok codzienności, sprawić, że dzień będzie miły dla nas i dla innych.

Od tego czasu zawsze gdy idziemy z Kubą po deszczu, gdy kałuże zdobią chodniki i drogi, przystajemy i szukamy w nich błękitu nieba lub promieni słońca. Zabawa przednia. Bywa też, że gdy jestem smutna lub rozzłoszczona na coś, mój kochany maluch podchodzi do mnie i mówi: – A pamiętasz o kałuży i niebie? I wtedy od razu przechodzą mi smuteczki i irytacja.

Pierwsza książka

Książka

Przedstawiam pierwszą książkę z serii o Panu Kuleczce. Teraz to już dziecięca klasyka. Wspaniała, ciepła, mądra książka. Przepięknie zilustrowane krótkie historyjki.

Pan Kuleczka

Trochę to bajka, bo kaczuszka, pies i mucha nabrały cech ludzkich, ale otoczenie, jak najbardziej realne i współczesne. Obraz rodzinki z najzwyklejszymi codziennymi drobnymi konfliktami, radością, ciepełkiem domowym i wzajemną miłością.

Pan Kuleczka cierpliwy, wyrozumiały i kochający. Katastrofa – przesympatyczny, wrażliwy nerwusek. Pypeć – rozważny, bezkonfliktowy myśliciel. Mucha nic nie mówi, ale też potrafi wyrazić swoje zdanie. „Pan Kuleczka” to ciepłe, bardzo pozytywne opowiadania, których czytanie sprawia przyjemność nie tylko dzieciom, ale i dorosłym.

Czytaj dalej Pierwsza książka →

Inauguracja

Historyjki

Z Panem Kuleczką zetknęłam się pierwszy raz dość przypadkowo – w miesięczniku ?Dziecko?, w którym, jak się okazało, kuleczkowe historyjki ukazywały się systematycznie od dawna. Poszperałam tu i tam i okazało się, ku mojej radości, że zostały opublikowane książeczki z tymi historyjkami. Pobiegłam więc do księgarni z Kubą, tłumacząc mu po drodze jaką świetną książkę dla niego odkryłam.

Rzuciliśmy się między regały z literaturą dziecięcą. Jest, są! Jedna obok drugiej, ciasno poukładane na półce. Wyciągnęłam jedną z nich. Kuba aż zapiszczał z radości. – Usiądźmy, poczytajmy – poprosił podekscytowany. – Nie Kuba, poczytamy w domu, wieczorem – oznajmiłam, czując, że to będzie fajny wieczór.

Kuba w drodze ze sklepu do domu nie pozwolił sobie zabrać cennego zakupu, niosąc go w foliowej jednorazówce tyleż dumnie, co ostrożnie, jakby bał się, że uszkodzi go niechcący. Cały dzień w kółko mówił o Kuleczce i nie mógł się doczekać wieczoru, aby poznać jego historyjki.

Wieczór, dziecięcy pokój, załączona lampka nad łóżkiem. Kuba w piżamie w zielone słoniki. Wykąpał się chwilę wcześniej wyjątkowo szybko, a i ząbki wyszorował dokładnie i wzorcowo, jakby ze wszech miar chciał zasłużyć na ucztę dla duszy, która czekała na niego w pokoju. I w końcu doczekał się. Leżąc w łóżku długo oglądał okładkę i obrazki, aż w końcu pozwolił mi czytać. Więc czytałam i czytałam, a on chłonął tekst w milczeniu? i tak oto otwarł się dla niego świat sympatycznego pana, który mieszka z kaczką, psem oraz muchą. Zaskakująca to komitywa, prawda? Nie sposób oderwać się od historyjek z życia tej zgranej czwórki, o których napiszę następnym razem.

Odkryliśmy Pana Kuleczkę!

Historyjki, , , ,

Jestem mamą czteroletniego Kuby. Kuba, na szczęście, uwielbia czytać bajki. Znaczy uwielbia, gdy ja mu je czytam, bo sam jeszcze nie radzi sobie ze słowem pisanym. A nawet gdyby sobie radził, to o ile przyjemniejsze jest, gdy to mama składa zgrabnie literki w ciekawą całość?

Od wierszyka do wierszyka, od opowiadania do opowiadania, od bajki do bajki, niepostrzeżenie powstał rytuał wieczornego czytania. Od jakiegoś czasu hitem „wieczorków literackich” są opowiadania o Panu Kuleczce.

To, że wieczorem z Kubą poznajemy lub powtarzamy enty raz kolejną historyjkę tego niesamowitego faceta, nie oznacza, że nie towarzyszy nam w ciągu dnia.  Pan Kuleczka jest idolem mojego syna, często go wspomina, zastanawia się, co zrobiłby w danej chwili, co mu doradził, porównuje sytuacje z życia z sytuacjami wyczytanymi w opowiadaniach. Aż czasem jestem o Kuleczkę zazdrosna ;).

Już niebawem napiszę więcej o tej niesamowitej przygodzie z bajkowym, mądrym Kuleczką, który na stałe zagościł w naszym domu.