– Zachciało nam się remontu przed świętami – westchnęłam, patrząc na pobojowisko, które niegdyś było naszym przytulnym mieszkankiem. – Nie narzekaj, przecież sama chciałaś – mruknął mąż z drabiny, na której stał, malując sufit. Czytaj dalej Ekipa Pana Kuleczki
Lato to u nas czas wyjazdów i… remontów. Zwykle najpierw jedziemy na wakacje, a potem odświeżamy nasze mieszkanie. Tym razem jednak chcieliśmy zrobić niespodziankę Kubusiowi i odnowić jego pokój pod jego nieobecność. O mało co, a skończyłoby się katastrofą…
Czytaj dalej Ulubiona poduszka
W końcu się przeprowadziliśmy i pomału przyzwyczajamy się do nowego mieszkania. No i nowej okolicy. Kubie bardzo się podoba nasz nowy dom i tylko troszeczkę tęskni za starym. A jak zatęskni mocniej, bierzemy rowery i jedziemy popatrzeć na nasz stary dom. Bo to całkiem niedaleko. Czytaj dalej Opowieść o kluczu
Wiosna to jak wiadomo porządki w całym domu. A skoro o porządkach mowa, Kubusiowi natychmiast przypomniało się opowiadanie Pana Kuleczki. O porządkach i zwierządkach. Tak – właśnie przez „d”, a nie „t”. Czytaj dalej Wiosenne porządki z Panem Kuleczką
W domu rozgardiasz jak nie wiem co. A raczej wiem – jak to przed remontem zawsze bywa. Popakowaliśmy rzeczy w kartony, Kuba dostał pudła dla siebie, które pięknie pokolorował i pochował do nich swoje zabawki. Niestety, książeczki także. I to wszystkie, bez wyjątku. A ponieważ kartony pojechały na czas remontu do babci, wieczorem, tuż przed pójściem spać, zaczął się dramat.
Czytaj dalej Z Panem Kuleczką w świat
Kuba nie mógł się w tym wszystkim odnaleźć, no bo jak to: jego mama nie pokrzykuje na niego jak zawsze, nie radzi, aby ubrał ciepłe buty, wychodząc na podwórko, nie pyta, jak tam było w szkole i w ogóle, ale to w ogóle nic nie mówi? Nie powiem, żeby był z tego powodu zadowolony, w przeciwieństwie do jego taty.
Czytaj dalej Wieczór bez Pana Kuleczki?
Przy okazji zakupów przedświątecznych w księgarni, podeszłam z Kubą do stoiska z kalendarzami. Z kulinariami? Z widoczkami? Może malarstwo? Szukałam czegoś dla siebie, bo lubię w kuchni mieć kalendarz.
– Kubuś, chcesz może jakiś kalendarz do swojego pokoju? Ze zwierzakami? Z autami?
Kuba nieco zmęczony już i znudzony chodzeniem po sklepach, przyjął moją propozycję bez entuzjazmu.
– Rozejrzyj się proszę Kuba, może coś ci się spodoba – namawiałam go, mając nadzieję, że czymś się zajmie i pozwoli mi spokojnie myszkować po półkach. Tak też się stało. Po chwili podbiegł do mnie i zaczął szarpać za rękaw.
– Mam mamusia, ma! Kup mi kalendarz! – podskakiwał radośnie, ciągnąc mnie w stronę kalendarzowego odkrycia.
Podchodzimy do półki a tam, a jakże, „Kalendarz 2016 Pan Kuleczka„!
Kuba zachowywał się, jakby odkrył skarb i to skarb, którego absolutnie się nie spodziewał wchodząc ze mną do księgarni. Kalendarza nie mogliśmy obejrzeć, ponieważ wszystkie egzemplarze były ofoliowane. To jednak nie przeszkadzało Kubie, brał swój skarb w ciemno.
Zerwaliśmy folię dopiero w domu. Kalendarz oczywiście jest śliczny. Zachowany jest „kuleczkowy” klimat, na każdy miesiąc osobna ilustracja z ulubionymi, dobrze już znanymi Kubie postaciami i z mądrym, uroczym mottem pod każdą ilustracją. No i te naklejki w komplecie, które dzieciaki przecież uwielbiają!
I jak tu nie kochać Pana Kuleczkę?
„Pan Kuleczka” niezmiennie towarzyszy naszej codzienności. Ostatniej niedzieli siedzieliśmy wszyscy przed telewizorem, za oknem padał deszcz. Kuba układał z klocków lego wielką budowlę.
Popijając kawę, powiedziałam ziewając: – Cóż za słodkie lenistwo.
Kuba aż podskoczył. Odwrócił się energicznie w moją stronę i zaczął się śmiać tajemniczo.
– Co tak Kubuś kombinujesz? – spytała rozbawiona jego zachowaniem.
– Pamiętasz mamusiu Kuleczkę? On też mówił o słodkim lenistwie.
– Tak Kubuś, pamiętam. Skończyło się to pieczeniem ciasta. Ale nie pamiętam jakiego.
Kuba zerwał się, pobiegł do swojego pokoju i po chwili wrócił z książką. Rzucił się na dywan i wertował tak długo książeczkę, aż znalazł stronę, która go interesuje.
Wstał, usiadł obok mnie, wyciągnął mi filiżankę z kawą z dłoni i zarządził, abym czytała. Wszystko. Całe opowiadanko pt. „Skojarzenia”. Czytałam tak długo, aż doszłam do momentu:
Po chwili już byli w kuchni. Mąka, jabłka, cukier i jaja zaczęły fruwać wokół jak zaczarowane. Pypeć odnalazł przepis w książce kucharskiej. Katastrofa przyturlała tortownicę, a Bzyk-Bzyk bardzo się starała, żeby nie przeszkadzać.
Kubie to wystarczyło. Wyciągnął mi książkę z dłoni i pobiegł do kuchni, aby zaraz wrócił z niej z koszykiem pełnym jabłek, jak to zawsze u nas w domu.
– Mamusiu, mamy jabłka, upieczmy też ciasto jak Pan Kuleczka. Prooooszę, proszę, proszę…
I co miałam zrobić? Odmówić? Nie miałam sumienia, zwłaszcza, że w sumie miałam ochotę na coś słodkiego. Poszliśmy więc do kuchni, wyciągnęli składniki i upiekli proste ciasto z jabłkami, oczywiście w tortownicy. Gdy tylko ostygło po upieczeniu, siedzieliśmy sobie całą rodzinką przed telewizorem i zajadali owocowym plackiem.
Kuba w ciszy przeżuwał z lubością każdy kęs, aż w końcu powiedział dumnie: – Tak Mamusiu, to jest na prawdę słodkie lenistwo.
W kalendarzu czerwiec, przyroda w pełnym rozkwicie, a balkony kolorowe od kwiatów. Nasz również. Mamy na nim z Kubą swoje terytoria – ja skrzynki z kwiatami, a Kubuś wielką donicę z ziołami.
Jego obowiązkiem jest dopilnowanie, aby bazylia i oregano i pietruszka naciowa w nim rosnące miały się dobrze. Sadziliśmy je wspólnie, a teraz on ma roślinek doglądać, podlewać i skubać, gdy chcemy jakąś potrawę wzbogacić ziołami z balkonu.
– Kuba, podlałeś dziś swoje zioła? – często pytam, gdy mam zamiar podlać moje kwiaty. Wtedy zazwyczaj okazuje się, że zapomniał (jak to dziecko) i razem wychodzimy (on ze swoją kolorową konewką) na balkon i „poimy” nasze rośliny, celebrując wielce tę czynność.
Bardzo często wtedy wspominamy jedno z opowiadań Pana Kuleczki, bardzo zabawne, z zaskakującym zakończeniem, pod tytułem „Tajemnica”.
Pypeć miał plan. Na parapecie w ich mieszkaniu stały skrzynki. Kiedyś coś w nich pewnie rosło. Ale już od dawna była w nich tylko ziemia. Kiedy wrócili do domu, a Pan Kuleczka z Katastrofą rozpakowywali zakupy, Pypeć cicho otworzył okno i wsunął pięć złotych głęboko do skrzynki z ziemią.
Nie trudno domyśleć się jakich efektów spodziewał się pypeć. Ech, szkoda że nie można faktycznie posadzić monet na balkonie, aby po czasie zbierać bardzo bogate plony. Biedny Pypeć łudził się, że tego doczeka. A jaki był efekt jego „prac ogrodniczych”?
Nie myślałam, że z jednego pieniążka może wyrosnąć tyle radości.
Tak to skwitowała kaczka Katastrofa, a co wyrosło w skrzynce i za czyją sprawą? Sprawdźcie to w książeczce, nie będziemy psuć Wam niespodzianki.
Dziś rano, gdy maszerowaliśmy z Kubą do przedszkola, towarzyszyło nam słonko na błękitnym niebie. Rozpinając górny guzik kurtki, rzuciłam radośnie: – Ależ piękna wiosna.
Kuba spojrzał na mnie i naśladując mnie dość niezdarnie, rozsunął zapięty po szyję zamek kurteczki. Szedł przez chwilę w milczeniu, a potem spytał: – A pamiętasz Mamusiu opowiadanie Pana Kuleczki o wiośnie, która nie była wiosną?
– Tak Kubusiu, pamiętam, ale nie za dokładnie – odpowiedziałam i zawstydziłam się nieco, że synek lepiej to pamięta ode mnie. Obiecałam mu, że dziś sobie wspólnie przypomnimy tę opowiastkę.
Gdy tylko popołudniu skończyliśmy jeść obiad, wrzuciłam ukradkiem książeczkę do torebki i zaproponowałam Kubie spacer na plac zabaw. Popołudnie było piękne, słońce przyjemnie grzało, a plac zabaw pełen był rozbawionych dzieci. Wśród nich mój mały. Gdy podszedł do mnie, aby odpocząć u mojego boku na ławce, poczęstowałam go soczkiem i wyciągnęłam Pana Kuleczkę: – To co Kuba, czytamy o wiośnie? Kuba zaskoczony ucieszył się niespodzianką i przytaknął ochoczo.
Zaczęłam więc czytać opowiadanie „Słońce”, w którym kaczka Katastrofa usiłowała przekonać domowników, że w jesienny poranek niespodziewanie nadeszła wiosna. Co jakiś czas zerkałam na Kubę, który oparłszy główkę na moim ramieniu, z zamkniętymi oczkami uśmiechał się lekko do kuleczkowej opowieści, wygrzewając buźkę w promieniach bardzo wiosennego słońca.